مقایسه ی پلیمورفیسم ژنهایapoe و bh در منطقه ی شمال غرب ایران و تغییرات شاخصهای qeeg در باند آلفا و کارکردهای عصب روانشناختی بیماران آلزایمری با گروه شاهد با توجه به روابط آنها

زمینه و هدف: بیماری آلزایمر، یک اختلال پیشرونده و تحلیل برنده ی مغزی است که منجر به ناتوانی فرد در انجام فعالیتهای روزمره و نیز علایم عصبی- روانی، اختلالات رفتاری و شناختی در مراحل بعدی بیماری می گردد. بیماری آلزایمر به عنوان یک بیماری چند عاملی، از عوامل ژنتیکی و محیطی ناشی می شود. شناسائی دقیق هر کدام از این عوامل می تواند در یک فرد باعث تاخیر در ابتلا گردد. روش: تعداد 30 فرد آلزایمری به همراه 30 فرد سالم، از منطقه ی شمالغرب کشور انتخاب و پس از خونگیری، نسبت به ثبت امواج مغزی اقدام گردید. پس از استخراج dna و با استفاده از تکنیک تزاید ژنی pcr، به بررسی فراوانی آللی دو ژن apoe و bh پرداخته شد. همزمان با استفاده از آزمون mmse و تکنیک qeeg به مطالعه ی امواج آلفای نواحی مختلف مغزی و ارتباط آن با حالتهای شناختی این افراد اقدام گردید. یافته ها: فراوانی آللی e2، e3 و e4 از ژن apoe در جمعیت منطقه به ترتیب، 075/ ، 80/ و 125/ و در افراد آلزایمری 083/ ، 73/ و 183/ بود. وجود آلل e4 زمینه ساز ابتلای افراد به میزان 3 برابر نسبت به افراد غیر حامل آن است. فراوانی اللی c و t از ژن bh در افراد جمعیت منطقه به ترتیب 5/28% و 5/71% و در افراد آلزایمری 37% و 63% بود. به نظر می رسد این ژن به تنهائی در ارتباط با ابتلای فرد به بیماری نبود. کاهش توان مطلق امواج آلفا در اغلب نواحی مغزی مشاهده شد و تفاوت معنی داری بین انواع کارکردهای شناختی در دو گروه بیمار و سالم مشاهده گردید. نتیجه گیری: چون بیماری آلزایمر یک بیماری متاثر از عوامل محیطی و ژنتیکی است، می توان با تعیین وضعیت ژنوتیپی افراد از نظر ژنهای مستعد کننده و مدیریت عوامل محیطی در تاخیر اندازی ابتلا، اقدام نمود. در این راستا تکنیک های ژنتیکی مثل pcr و تکنیک های نوروساینسی مثل qeeg می تواند موثر واقع گردند.